Mike van Duinen met Excelsior tegen zijn oude club ADO

Zondag keert Excelsior-spits Mike van Duinen voor even terug bij zijn oude club ADO Den Haag. Een bijzonder duel, helemaal als hij een basisplaats krijgt.

Er zijn twee versies van Mike van Duinen (25). De fitte, met die eeuwige onbekommerde glimlach, genietend van elke seconde van het leven. En de geblesseerde. Nog altijd vriendelijk en beleefd, maar ondertussen met een treurige, haast meelijkwekkende oogopslag, alsof er niets in de wereld is om blij over te zijn.

Je hebt spelers die hun schouders ophalen als ze niet kunnen voetballen, zeggen dat het erbij hoort. Van Duinen laat diep in zijn ziel kijken. En die spreekt klare taal. Gelukkig met bal aan de voet, ongelukkig zonder. Met een brede grijns (hij is immers praktisch fit): ,,Thuis valt het nog wel mee, hoor. Maar op de club, ja… Om je ploeggenoten te zien trainen terwijl je dat zelf niet kunt, daar kan ik heel slecht tegen.”

Te vaak loopt de aanvaller met gebogen hoofd door de Kralingse catacomben, sinds hij ruim een jaar geleden bij Excelsior aansloot met een flinke trainingsachterstand. De echte Mike van Duinen, die energiebom van ADO, zag Nederland pas in de laatste maanden van het vorig seizoen weer. Ja, hij had in de laatste weken wat last van zijn knie. Dat zou wel weer overgaan.

Niet dus. Dat pijntje was het gevolg van een cyste in het gewricht, een hardnekkig bovendien. 83 eredivisieminuten maakte Van Duinen dit seizoen pas, verdeeld over drie invalbeurten. ,,Maar nu is het wel tijd voor een basisplaats”, vind hij. ,,Ik heb er ook wel vertrouwen in dat ik ga spelen.”

Uit bij ADO Den Haag nog wel. Een wedstrijd die altijd speciaal is voor Van Duinen, nog los van zijn terugkeer bij de club waar hij groot werd, de beste periode uit zijn voetbalcarrière kende en nog altijd geliefder is dan menig selectiespeler van nu. Zijn verhuurperiode bij Roda JC begon in februari 2016 in Den Haag. Vorig seizoen was in die stad met ADO – Excelsior het slotakkoord. Een wedstrijd die hem wekenlang een knoop in de maag bezorgde, maar als gevolg van een eindsprint van beide clubs plots geen waarde meer had. ,,Dat was leuk. Vooraf dan. De 4-1 nederlaag was minder.”

Maar onder normale omstandigheden? ,,Dan is dit voor mij de moeilijkste wedstrijd van het jaar. Scoren tegen mijn oude cluppie, waar ik zoveel moois heb meegemaakt, dat is toch lastig. Is me ook nog niet gelukt trouwens.”

Zijn hart is groengeel. En dat gaat ook niet meer veranderen. Als het even kan, zit Van Duinen op de tribune bij ADO. ,,Als je meer dan honderd wedstrijden hebt gespeeld, heb je altijd recht op twee kaarten.” Spelers als Robert Zwinkels, Aaron Meijers en Tom Beugelsdijk spreekt hij nog geregeld. ,,Toen het tennis om de Davis Cup in Den Haag was, ben ik met een aantal ADO-spelers een kijkje gaan nemen.”

Komende zondag, vanaf 16.45 uur, moet hij twee uur heel hard zijn best doen om dat familiegevoel te vergeten. Een ‘probleem’ waar wel meer mensen bij Excelsior mee zitten. Spelers Hicham Faik en Stanley Elbers (nu geblesseerd), trainers Harry van der Laan en Marco Gentile, allen hebben ze een duidelijke band met ADO. Van Duinen, opnieuw met die lach: ,,Blijkbaar houden ze hier wel van ons type.”