Ieder ventje droomt over het doelpunt van Martin Hansen

Gisterenavond laat, toen het donker was en toen alle kinderen uit de buurt al lang en breed op hun bed lagen, sloop ik met de voetbal van mijn zoontje naar het pleintje om de hoek. De rode garage was het doel. De voorzet kwam vanaf de lantaarnpaal aan de rechterkant. En ik was de keeper van ADO Den Haag die in de vijfennegentigste minuut mee naar voren was geslopen.

Een doelman die een punt redt met een onmogelijk hakje in de laatste minuut van de wedstrijd tegen de kampioen, dat klinkt als een verhaal uit een van de stripboeken die dertig jaar geleden naast mijn bed lagen. Uit Rob van de Rovers, uit Kick Wilstra, of uit Sjakie en de Wondersloffen.

(‘Vlak voor de finale van het schoolvoetbaltoernooi slaat het noodlot toe: doelman Rick blesseert zijn hand bij het openen van een flesje ranja. De trainer ziet geen andere mogelijkheid dan Sjakie op doel te zetten. Negentig minuten lang staat Sjakie onder de lat: hij weert zich kranig, doch kan niet voorkomen dat de midvoor van de tegenstander de 1-0 tegen de touwen schiet. Maar een minuut voor het laatste fluitsignaal beginnen de sloffen van Voltreffer Vick ineens te rennen, van het ene strafschopgebied naar het andere. Juist als Ruben de voorzet in het doelgebied schiet is Sjakie daar aanbeland. De bal komt net achter hem. Voordat hij het weet heeft hij de bal op de hak genomen… En…’)

Het is niet voor niets dat het doelpunt van Martin Hansen de afgelopen dagen voorbijkwam op CNN, ESPN, de BBC, de RAI en vrijwel alle Zuid-Amerikaanse tv-stations. Zijn hakje appelleert aan jongensdromen over de hele wereld. Ieder ventje dat ooit in een pupillenwedstrijd op doel stond, fantaseerde over een dergelijke heldenrol in de laatste minuut.

Een strafschop stoppen, dat is best heroïsch, maar te voorspelbaar – een doelpunt maken als keeper is altijd nog nét even heldhaftiger. En een doelpunt maken met een hakje of een omhaal, dat is helemaal onvergetelijk.

Ik ben nog steeds stikjaloers op Stijn, de keeper van de C1 van VVSB waar ik ook in speelde, die in de laatste minuut van een Enorm Belangrijke Wedstrijd mee naar voren ging bij een corner – en de bal ongenadig hard in de winkelhaak omhaalde. Het is het mooiste doelpunt dat ik ooit van dichtbij heb gezien. Hij was Martin Hansen voordat ik wist wie Martin Hansen was.

Er was trouwens iets dat het doelpunt van Martin Hansen nog mooier maakt dan het al was: zijn reactie, een dag nadien. Waar zijn trainer na de wedstrijd bromde dat ze er bij ADO wel eens op trainen (tuurlijk Henk), daar weigerde Hansen zelf om zijn doelpunt te bagatelliseren. Hij wauwelde geen voorgekauwde onzin over het belang van het team na. Hij bedankte de trainer niet voor het vertrouwen. En hij droeg zijn goal niet op aan de overleden kanarie van de buurvrouw van zijn oma.

In plaats daarvan zei hij: ,,Ik geniet ervan en ik eis alle eer voor mezelf op.” Heerlijk, zo eerlijk.

Als ik later groot ben, wil ik Martin Hansen worden.

Thijs Zonneveld