Rene’s Column: FC Den Haag bedankt! Een terugblik op een memorabele dag

‘Met een stijve lul is het moeilijk pissen’.  Het is een uitspraak van een Den Haag supporter, in een interview met GGHTV, na de wedstrijd tegen Ajax. Wat je ook van deze uitspraak vindt, het is een waarheid als een koe. Op de keper beschouwd, zal het voor veel Den Haag supporters moeilijk pissen zijn geweest afgelopen zondag.  Sterker nog ik denk  dat het minimaal nog wel een paar weken moeilijk pissen blijft want als iets uitkomt waar je 24 jaar van hebt gedroomd dan mag je best een tijdje met een stijve lul rondlopen.

Over lul gesproken, deze mazzelpik had het geluk dat hij live bij het spektakel aanwezig kon zijn. Het was genieten voor iedereen met een Groen Geel Hart, voor iedereen met een pleurishekel aan Ajax en voor iedereen die samen met 44.000 andere weleens twee Scheveningse broers wilde zien die erbij staan (en kijken)  alsof ze,  na het eten van een tonnetje bedorven veel te zure haringen, de broeken van hun Adidas trainingspakken helemaal hebben volgescheten.

Als je binnen een van die drie genoemde doelgroepen valt dan had je afgelopen zondag een topdag! Zoals ik in mijn vorige column al schreef zijn ze in gaycapital Amsterdam gek op sterren en dat steken ze niet bepaald onder stoelen of banken want ze hebben het alleen nog maar over de derde ster. Pleister op de wonden voor het Ajaxpubliek is dat er afgelopen zondag genoeg sterren in de Arena te zien waren. Twee op het shirt van Ajax, dat zal voorlopig wel zo blijven, en die andere 11 sterren hadden een  groen geel shirt aan.

Het viel niet mee om mezelf in te houden in het ‘Jol van de leeuw’. Helemaal niet nadat Verhoek op een fabelachtige wijze, na de mooiste aanval uit de geschiedenis van FC Den Haag, de 0-1 tegen de touwen schoot.  Ik beeldde mezelf in dat ik met mijn reet, vol met bisonkit, aan de meest lelijke klapstoelen, waarin ik ooit met mijn dikke hol heb gezeten, was vastgelijmd om maar niet op te springen. Dat lukte aardig maar naarmate de wedstrijd vorderde begon ik toch steeds meer mezelf te worden.  Zo begon ik samen met mijn tribunegenoten steeds meer te schelden op Luis Suarez. Zij vanwege het feit dat hij weer geen pepernoot raakte en ik vanwege  zijn schwalbes,  zijn vieze overtredingen, zijn aanstellerij, zijn  gezeik om kaarten en zijn ongelooflijke rotkop. Dat laatste kan hij weinig aan doen maar desalniettemin irriteert zijn harses mij mateloos . Deze parasiet, Luis Suarez, deed zijn voornaam in ieder geval weer eer aan.  Luis moet zich doodschamen voor zijn irritante gedrag. Wat mij betreft bombarderen we hem tot schaamLuis Suarez.

Mijn gevloek begon in de gaten te lopen bij mijn Limburgse buurman die mij toefluisterde dat ik wel heel erg tekeer ging tegen Luis. Met een zachte G, ik kon hem bijna niet verstaan zo zacht, zei hij: ‘Kunt gij misschien iets minder tekeer gaan’.  Ik zei: ‘sorry meneer ik heb Abraham de la Tourette, dat is de Joodse variant van Gilles de la Tourette’. Als ik in Amsterdam kom dan heb ik mezelf niet meer in de hand en begin ik spontaan te vloeken: ‘Suarez, vuile vieze grafhond met je bloedkop’. Kijk dat bedoel ik nou.

Mijn Abraham de la Tourette was op zijn hoogtepunt toen Lex Immers geblesseerd in de Haagse zestien lag en die lafaards gewoon, ondanks herhaaldelijk verzoek van  Den Haag spelers om de bal uit te spelen,  minutenlang doorspeelden. Dit onder aanmoediging van coach Martin Jol vanaf de zijkant.   Stel dat Ajax in deze situatie had gescoord dan durf ik te wedden dat Martin samen met broer Cock de Horlepiep had gedanst. Het bewijs is hiermee wederom geleverd dat Martin geen enkele liefde meer voelt voor onze club want anders dan maan je, je ploeg om de bal uit te spelen omdat je op zo’n manier niet wilt winnen van de club waarvan je houdt.

Martin houdt van Amsterdam en van Ajax maar bovenal van zijn broer Cock. Die liefde is wederzijds en gaat erg  ver. Cock rijdt Martin (hij is zijn chauffeur).  Boze tongen beweren dat Cock geen kwaliteiten heeft en dat hij zijn baantje louter aan de broederliefde van Martin heeft te danken. Dat is de grootste bullshit die ik ooit heb gehoord. Cock is een meester in het dragen van een  balzak.  What’s in a name!  Voor iedere training komt Cock het veld op met in iedere hand 2 volle balzakken, een balzak in zijn mond en, als klap op de vuurpijl, een bal op zijn neus. Dit onder luid applaus van de gehele selectie en onder de aanmoedigingen van broer Martin: ‘Go Cockie, Go Cockie!’ Vanwege die bal op zijn neus, vanwege zijn Scheveningse komaf en omdat hij regelmatig door broer Martin wordt afgeblaft,  wordt Cock in Amsterdam ook wel de Zeehond genoemd. Daarnaast is hij een kanjer  in het neerzetten van pionnen. Alle pionnen worden door Cock in een rap tempo op de juiste plek, op het trainingsveld, neergezet. In zijn rol als chauffeur van Martin weet Cock, zelfs zonder Tom Tom, de weg te vinden van Scheveningen naar Amsterdam en vice versa.  ‘Cock’ kan lekker rijden. Dus kom alstublieft niet bij mij aan dat Cock geen kwaliteiten heeft! Op papier is Cock assistent trainer maar hij doet meer dan dat. Cock doet van alles en nog wat bij Ajax en in een stad waar het scoren van een ster centraal staat wordt je functie dan al snel omschreven als ‘anusje van alles’.

Laat ik niet verder afdwalen.  Het was een legendarische  voetbalmiddag waarbij wij met 3 spitsen,  het oude Ajaxsysteem, heer en meester waren in de Arena. We kunnen dus gerust stellen dat we Ajax een Jodekoekje van eigen deeg hebben gegeven waardoor zij de deksel op de neus kregen.  Dit alles in 90 minuten waarin heel de Arena, op dat handje vol Hagenezen na, zich Groen en Geel zat te ergeren.  Na het laatste fluitsignaal was ik getuige van het mooiste concert ooit. Een hard fluitconcert dat in heftigheid alleen nog maar toenam toen Lex Immers zijn shirt uittrok en met zijn rug naar de harde kern van Ajax supporters ging staan. Trots wijzend op de tatoeage van de Haagse Ooievaar die met 3 punten in zijn snavel terug naar Den Haag vliegt. Ricky vd Bergh liep er naast. Ook Ricky had zijn wedstrijdshirt uit en zwaaide met het groen gele shirt naar het vak van de harde kern van Ajax.  Het groen gele shirt werkte als een rode lap op een stier.  Dus werd het fluitconcert nu helemaal loeihard en kwam er ook nog het nodige boegeroep aan te pas! De supporters gingen uit hun dak, het regende niet dus het dak stond open, van woede terwijl Ricky en Lex alleen maar vriendelijk lachten en zwaaiden.

We hebben heel wat teweeg gebracht met onze overwinning. Nadat de einduitslag in stadion De Kuip bekend werd gemaakt begonnen 50.000 mensen te juichen. Wat hun eigen spelers niet lukt, lukt ons wel die gasten aan het juichen krijgen. Eindelijk feest in Rotterdam door ons Hagenezen. Als dank mag je niet meer dan 650 supporters meenemen naar de uitwedstrijd tegen Feyenoord. Stank voor dank krijg je van Burgemeester Ahmed Aboutaleb. Aboutaleb, wacht eens even. Zat die niet een paar jaar geleden nog, als wethouder van Amsterdam, met een Ajaxsjaal om zijn nek, haast iedere wedstrijd, in de arena om Ajax aan te moedigen? Juist, Aboutaleb is een Ajacied en daarmee komt de kameel uit de mouw. Zijn maatregel om niet meer supporters toe te laten heeft niets met de veiligheid van Rotterdam te maken maar met de nederlaag die wij zijn favoriete club Ajax hebben toegebracht. Waar heel Rotterdam lacht, huilt de Ajacied Ahmed Aboutaleb.

Het was een memorabele dag.  Een wereldgoal van Wesley gescoord na de mooiste aanval die ik ooit op een voetbalveld heb gezien,  dat mooie oor gebaar van Wesley na zijn doelpunt, de overweldigende blijdschap en het schitterende juichen van de gehele ploeg na de goal en na het eindsignaal, de provocaties van Lex en Ricky, de fantastische reddingen van Coutinho, de ontvangst van de spelersbus op de snelweg en bij het supportershome, de volwassen mannen die elkaar in de armen vielen met tranen van blijdschap, de gezichten van Suarez, Martin en Cock Jol na het laatste fluitsignaal, het fantastische fluitconcert in de Arena en de gezichten van het Ajaxpubliek om mij heen. Ik zal het nooit maar dan ook nooit meer vergeten.