Rene’s Column: Kum en Luksik snappen het, respect!

Lionel Messi, Christiano Ronaldo, prachtige voetballers met prachtige namen. Artiesten op het veld met van huis uit artiestennamen. Namen die als muziek in je oren klinken. Als je zo’n naam na je geboorte meekrijgt dan moet je wel een goede voetballer worden of zanger, artiest of pornoacteur. In ieder geval iemand die er toe doet, dat ben je aan je naam verplicht. Een groenteboer die Lionel Messi heet, dat klopt van geen kant. Of een verkoper in een sexwinkel, je weet wel zo’n gozer die de hele dag, op een oude TV, met een doos tissues op zijn balie, keiharde pornofilms zit te kijken, waarin hij het liefst zelf de hoofdrol zou vertolken, die Christiano Ronaldo heet, dat kan niet. Gasten met dat soort namen verdienen een sterrenstatus.

Filip Luksik is ook zo’n naam. Een naam die klinkt als een klok. Een naam die zeker niet onderdoet voor Lionel Messi en Christiano Ronaldo. Ik zie de krantenkop nog voor me: ‘Filip Luksik naar ADO Den Haag’.  Filip Luksik dat klinkt als een speler die, met 2 vingers in zijn neus, na een dubbele schaar, een Zidane en een akka, de bal loeihard in de kruising peert om vervolgens naar de supporters van de tegenpartij te lopen, het embleem op zijn shirt te kussen, zijn middenvinger op te steken en keihard te roepen: ‘fuck you all, motherfuckers!’ Filip Luksik, de Balotelli van Slowakije, een geniale gek die schijt heeft aan alles en iedereen.

Deze beelden kwamen in mij naar boven bij het horen van de naam: Filip Luksik. Dat beeld veranderde niet toen ik hem voor het eerst, bij HVV Laakkwartier, het veld op zag lopen. Lang haar, uberhippe felgekleurde Nike voetbalschoenen, en om het af te maken een veter om zijn hoofd. We hebben hier te maken met een stijlicoon pur sang. Dat werd me helemaal duidelijk toen ik hem, vlak voor aanvang van de eerste wedstrijd, hoofdschuddend naar het Errea tenue zag kijken. Zijn blik was veelzeggend. Hij keek erbij alsof hij wilde zeggen: als ik vooraf had geweten dat ik in deze teringzooi moet voetballen, dan had ik lekker in Slowakije gebleven. Het deed Luksik zichtbaar pijn om in deze amodieuze, kwaliteitsarme, shit te voetballen. Althans voetballen, om in deze shit op het veld te lopen. Filip Luksik is een doodgoede gozer, een stijlicoon, met ontzettend veel kwaliteiten en een fantastische naam. Hij heeft bijna alles om te slagen in de voetballerij. Hij heeft maar een nadeel, hij kan niet voetballen.

Toch heb ik een zwak voor hem. Luksik is super vriendelijk en wars van iedere vorm van arrogantie. Bovendien heb ik Luksik nog nooit een slecht woord horen zeggen over ADO. Dat is ook logisch want ik kan hem niet verstaan maar ik weet zeker dat geen enkele tolk ooit een slecht woord over ADO Den Haag heeft moeten vertalen uit de mond van Filip Luksik. Luksik is altijd positief gebleven in de groep, en in de media, ondanks dat hij het zwaar te verduren had in Den Haag. Slecht presteren, in een slecht draaiend team, in een vreemd land en toch altijd positief gebleven uit respect voor de club en de supporters.

Met Filip Luksik vertrekt een fantastische naam en een dramatische voetballer uit Den Haag. Toch hoop ik dat we de kans krijgen om afscheid van Filip te nemen. Filip met een bos groen-gele bloemen op de middenstip, tijdens de rust van ADO – RKC Waalwijk, die door heel het stadion, voor de gelegenheid heeft iedereen één veter uit zijn schoen gehaald en om zijn hoofd gebonden, wordt toegezongen: ‘We love you Luksik, we do’, dat zou prachtig zijn.

Een vertrek dat mij echt raakt is het vertrek van Christian Kum. Als ik aan Kum denk dan zie ik Roy Beerens vliegen. Christian Kum, de verdediger met de Inspector Gadget benen. De verdediger met de beste sliding van de eredivisie. De enige speler die ons iedere wedstrijd liet genieten van zijn Kumshot. Zeven seizoenen speelde de Duitser in de hoofdmacht van ADO en zeven seizoenen heb ik genoten van Kum. Kum was toe aan een volgende stap. In het interview, dat ik dit seizoen met hem had, vertelde hij dat hij het liefst voor Eintracht Frankfurt zou voetballen, zijn droomclub. Nog nooit was mijn gevoel zo dubbel. Als supporter hoopte ik dat hij bij ADO zou blijven maar ik gunde hem ook een mooie transfer. Het liefst naar Eintracht Frankfurt, zodat hij zijn droomclub zou krijgen en ik in ieder geval zeker zou weten dat hij onze spitsen niet in de weg zou lopen. Helaas werd het geen Frankfurt.  Kum is zo’n speler die je alles gunt. Hij heeft alles gegeven voor ADO en heeft zich altijd positief uitgelaten over de club en de supporters, een voorbeeldprof!

Terwijl hij het ook zwaar te verduren heeft gehad. Ik herinner me de thuiswedstrijd tegen Excelsior. Kum ging, als een van de weinige spelers, het publiek bedanken maar werd helemaal stijf gescholden door zijn eigen ‘supporters’. Het deed mij pijn want als iemand er altijd stond, in zeven seizoenen ADO Den Haag, dan was dat Der KUM! Met het vertrek van Christian Kum, naar Heerenveen, verliezen wij onze beste verdediger en verlies ik mijn favoriete ADO-speler.  Ik gun hem alles behalve de zes punten tegen ADO.

Christian Kum en Filip Luksik vertrekken. De een kon voetballen, de ander niet maar ze hadden ook een ding gemeen. Beide spraken geen onvertogen woord over ADO Den Haag, hun medespelers of de supporters. Uit respect voor de club en de supporters. Nu hebben ze allebei een nieuwe club. Een ding weet ik zeker, er zullen geen berichten in de media verschijnen dat het bij hun nieuwe club 10 keer mooier en beter is. Waarom? Heel simpel zowel Luksik en Kum zullen dat IMMERS uit respect voor de club en de supporters niet doen……

Come on The Hague

Rene

U kunt nu ook via twitter reageren: GGH Twitter of Twitter Rene

Klik hier om meer column’s van Rene te lezen

Klik hier om het laatste GGHTV interview met Christian Kum te bekijken