Brother’s Column: Waar is de honger gebleven?

Het zijn de weken dat het er op aan komt en na genoeg puntverlies snakte menig supporter weer eens naar een driepunter. Dus we zochten sportpark Schoonenberg op in onze navigatie en gaven gas richting Noord-Holland. Leuke herinneringen aan dit kleine stadionnetje kwamen weer naar boven. Ik kon mij hier geen nederlaag herinneren en de eerste knuffelberen-actie zag hier in 2002 al het licht voor een overleden dochtertje van een Telstar-speler (Brian Tevreden).

Hopelijk zouden onze spelers in navolging van onze supporters destijds ook een hoop geweldige acties laten zien, dus ik ging er even goed voor zitten. Ik had al genoeg billen geknepen de afgelopen maand en als je de ambitie uitspreekt om te willen promoveren, dan verwacht je dat ons team meteen het initiatief neemt en was het de vraag wanneer en wie er van ons zou scoren….

Maar zoals vaker de afgelopen weken kwam ik bedrogen uit. Tegenwoordig houd ik al mijn Haagse hart vast als ik de opstelling voorbij zie komen en ik kan de keuzes van de trainer steeds minder begrijpen. Het lijkt wel of we juist met een ruimere selectie te veel keuze hebben, waardoor diverse spelers te vaak rouleren in de basiself en/of niet op hun plek staan. Waardoor vastigheden wegvallen en spelers in bepaalde situaties niet meer op elkaar kunnen vertrouwen.

Tevens is er te veel voor het aantrekken van ervaren spelers gekozen in de winterstop, terwijl er op dit moment dynamiek gemist wordt, vooral achterin en op het middenveld. Twee seizoenen geleden speelde daar Breinburg. Geen bijzondere voetballer maar een stille kracht, een balafpakker, een stofzuiger die de bal aan een speler gaf die er een goed gevolg aan gaf. Iemand met loopvermogen.

Het is niet bedoeling om spelers af te kraken, want twee goede wedstrijden en ze worden weer toegezongen -helemaal in Den Haag-. Maar ik wil wat tekortkomingen blootleggen, in de ijdele hoop dat er stiekem een speler meeleest en iets mee gaat doen. Anders mag je het ook gewoon ‘frustraties van je afschrijven’ noemen…

Ik heb de afgelopen dagen heel veel kritiek gelezen op onze doelman. Ben geen fan van hem, maar vind deze hetze een beetje onterecht. Tot drie keer toe mag de bal vanaf de linkerflank voorgegeven worden en verschijnt er een aanvaller voor zijn giegel. Het beschuldigende vingertje mag eerder richting degene die de aanvaller zó makkelijk voor laat geven en de verdedigers in het centrum die de hongerigheid missen om hun tegenstander achter zich te laten. Wat dat betreft vind ik Asante een speler met kwaliteiten. Hij is snel, kan aardig voetballen, maar als hij zo labbekakkerig het duel aangaat zoals bij de eerste goal, dan zal Den Haag zijn plafond blijven. Ik hoop dat hij het tegendeel bewijst.

Dan onze rechtsback, waar ik voor zijn blessure erg gecharmeerd van was. Ik heb het vermoeden dat de roep om Che bij de supporters zó groot was, dat de technische staf zijn tweelingbroer heeft ingezet, in de hoop dat de supporters niets zouden merken. Ik hoop dat de echte Justin Che weer snel fit is en weer ouderwets langs de flanken raast en ook zijn tegenstander uit de wedstrijd speelt.

Dan onze aanvoerder. We hadden het over (te)veel routine in het team. Sürmeli zal wellicht een goede band hebben met onze trainer. Een verbaal verlengstuk en zonder twijfel van goede wil. Alleen speelt hij veel op routine. Wordt vaak aangespeeld met één of twee tegenstanders in zijn rug, maar iemand moet hem -en degenen die hem aanspelen- vertellen dat hij geen Pirlo is, die op zijn gemakkie twee man in de luren kan leggen… Vaak zie ik hem tekeer gaan tegen een teamgenoot als er een tegenstander voor de goal opduikt, maar meestal blijkt dit dan zijn eigen man. Voor een matige speler als hem staat hij op een veel te belangrijke plek. Eigenlijk kan ik over elke speler wel een passage toevoegen maar laten we vooral niet vergeten dat we dit seizoen ook genoten hebben. En dat ze hopelijk weer het vertrouwen gaan vinden. Vaak valt of staat een goed resultaat ook met een beetje geluk, dat je weliswaar wel moet afdwingen.

Ik verbaasde me trouwens dat de doelpuntenmaker van de eerste goal van Telstar -Danzell Gravenberch- geen rode kaart kreeg in de eerste helft voor zijn luchtduel met Jari Vlak. Hij moest dan wel door eigen toedoen geblesseerd het veld verlaten, maar slechts één enkele speler wees de arbiter erop dat de bonkige aanvaller met zijn elleboog zwaaide, waardoor een rode kaart uitbleef. Ik ben geen voorstander van de tegenstander een kaart aansmeren, maar andersom wordt daar wel gebruik van gemaakt. En dan kan zo’n wedstrijd ook een totaal andere wending krijgen. Van Mieghem is onze assistenkoning en maakte vorige week natuurlijk een juweel van een goal. Maar ook hij moet beseffen dat twee à drie momenten per wedstrijd niet genoeg zijn om het doel te behalen. Het streven moet zijn dat élke bal goed is!

Heeft ook met een beetje gretigheid en hongerigheid te maken. Dat brengt mij meteen naar de anekdote dat die hongerigheid ver te zoeken was op het veld bij de spelers. Maar na de wedstrijd wel trek hadden in de bij de spelersbus afgeleverde pizza’s. Behalve de punten werden ook de pizza’s (pizzapunten) hun niet gegund doordat een supporter al het etenswaar uit de bus trok met de mededeling dat ze het niet verdiend hadden. Het zou nog een lange en hongerige terugreis worden. Bij deze dan wel de belofte dat er bij promotie een gigantisch feestmaal geregeld gaat worden!

Als deze groep nog minimaal zeven wedstrijden laat zien wat ze écht waard zijn, wat voor mentaliteit en kwaliteiten ze bezitten en weer de vorm van rond december terugkrijgen -en hopelijk ook snel met onze dynamische Joel Ideho- dan hoop ik ook dat wij ze massaal zullen gaan steunen.

Elke ploeg in de KKD heeft wel zijn dipje (gehad) en kunnen we nog meestrijden voor iets moois.

BROTHER