Brother’s column: TBS?

Na een weekendje zonder competitiestress is er weer een koude novemberavond aangebroken als onze club aantreedt in de Overijsselse hoofdstad. Alle statistieken zijn in ons nadeel en hoe meer de zelfbenoemde koning Voetbal-vlogger Aad de Mos zegt dat wij -supporters- rustig moeten blijven, hoe ongeruster ik word over een goede afloop. De naar Brabant geëmigreerde Hagenees werd na zijn degradatie met Sparta al niet meer serieus genomen ( ‘als ze allemaal naar mij luisteren, komt het helemaal goed’), maar na ADO-PSV, waarin hij voorspelde dat Den Haag een goede kans maakte tegen de Eindhovenaren, gaat elke positieve voorspelling van Aad de Mos over onze club gepaard met hevige nachtmerries.

Ondanks dat ik mijzelf had voorgenomen om de wedstrijd kalm probeer te volgen en in te peperen om het spelletje te relativeren -we praten immers niet over een levensbedreigende ziekte of over een naderende natuurramp- , begin ik na het beginsignaal steeds onrustiger, ongemakkelijker, emotioneler, asocialer te worden en na welgeteld zeven minuten ben ik helemaal de weg kwijt!
Ik word rondgeslingerd in een emotionele achtbaan en zie een schutterende rechtsback onnodige ballen weggeven aan de tegenstander. Ik zie de stand-in voor onze Tommie, Nick Kuipers, met het gestalte van een kooivechter, bij een corner van Zwolle een duel aangaan als een ballerina met smetvrees waardoor zijn directe tegenstander kan scoren. Ik zie ADO een niet ongelukkige (maar wel terechte) penalty krijgen en ik krijg weer hoop! Mijn vrouw praat tegen me -ik zit/loop/sta thuis te kijken-, ik schreeuw tegen haar terug met dubbele consumptie en besef even later dat onze communicatie bijna net zo slecht is als tussen Aron Meijers en Robert Zwinkels bij de tweede tegentreffer!
Mijn stemming bereikt bijna het kookpunt en ik vrees dat bij een volgende blunder in ons nadeel de fauteuil een nieuwe plek krijgt; regelrecht door het raam naar buiten! Ik zie vanuit mijn linkerooghoek mijn vrouw op haar tablet de letters TBS googelen maar ik ben te druk met de wedstrijd bezig om me daar nu al zorgen over te maken..

Erik Falkenburg loopt er net zo ongelukkig bij als de andere gepasseerde spits, bij wie het even niet Mecid. Onze grillige rechtsbuiten wordt door een simpele schouderduw van de bal gezet door een roodharige puber maar even later zie ik bij onze Marokkaanse tovenaar weer magische dingen doen en een fantastische goal maken. Echt opgelucht durf ik nog niet te wezen want er loopt ook een rooie plaag met een Haags hart en die heeft een blauw shirt aan.
Het eerste half uur zie ik dingen gebeuren die ik niet eens kan verzinnen.
De eerder genoemde El Khayati houdt ons in leven, Lex Immers blinkt niet uit maar scoort bij mij altijd een ruim voldoende vanwege zijn werklust en Danny Bakker zorgt voor enige rust in het spel. Mike van Duinen lijkt enigszins uitgeraasd en ik krijg ook weer een beetje rust in m’n leven. Rust.

Den Haag is niet in grootse doen maar Zwolle is helemaal een stuurloos Schip en de kansen aan Haagse zijde stapelen zich op in het tweede gedeelte. Het zou eigenlijk wel als een teleurstelling voelen mochten we hier maar één punt meenemen. Er wordt gewisseld en gelukkig heeft onze nieuwe spits wat meer noten op zijn Zhang. Enkele acties verraden zijn klasse en op het moment dat een treffer bijna niet meer kan uitblijven, is daar een mooi moment voor Nick Kuipers. Onze kooivechter die toch al wat tikkies heeft moeten incasseren, scoort met een goeie tegendraadse kopbal en omdat Zwolle niet meer gevaarlijk kan worden is hij hiermee de matchwinnaar!
Ik ben weer even buiten zinnen maar dan in de goede zin van het woord en ben blij voor mezelf, voor Nick Kuipers, het hele team maar vooral voor de paar honderd fans die toch de moeite hebben genomen om deze wedstrijd bij te wonen. Vaak genoeg heb ik de verre rit naar een uitwedstrijd gemaakt en moest dan met een flinke kater huiswaarts keren. Maar vanavond zal er op de terugreis van de Den Haag-supporters gelukkig weer flink worden gelachen. Zoals ook bij mij thuis. Het eerste half uur was ik even ontoerekeningsvatbaar maar ik heb mezelf na negentig minuten plus blessuretijd weer genezen verklaard. In ieder geval voor één week.

BROTHER