Zomaar vijf spelers die ‘het niet hebben gered’ in Den Haag

Het is pijnlijk genoeg een gegeven feit: ADO Den Haag hengelt vaak spelers binnen die snel weer duikend in de anonimiteit vertrekken, en het stempel “miskoop” opgespeld hebben gekregen. Slechts een illuster rijtje aankopen maakte een vervolgstap omhoog, of blijkt een meerwaarde voor het Haagse team te zijn, maar het leeuwendeel valt altijd tegen. Gelukkig zijn er altijd nog spelers, culthelden, die écht de kroon spannen met hun tegenvallende prestaties. Om nu de namen van ‘aanwinsten’ van de huidige selectie te noemen is wat kort door de bocht, daarom duiken even een recentelijk verleden in met de eerste editie van Zomaar Vijf: vijf grote miskopen van de afgelopen jaren op een rij!

5. Milan Lalkovič
In het roerige seizoen 2011/2012, waarin de ‘wijsheid zelve’ Maurice Steijn voor het eerst aan roer stond, was de spoeling zo dun in de Haagse voorhoede dat Lalkovič in de winterstop op huurbasis overkwam van Chelsea. Na twee invalbeurten werd hij met dezelfde vaart als hij kwam teruggestuurd naar Londen; het enfant terrible uit Slowakije kon niet leven met het geringe aantal speelminuten.

4. Fabio Caracciolo
Toen ADO weer promoveerde naar de Eredivisie in 2008, waren de Hofstedelingen naarstig op zoek naar scoringsdrift. Die dacht André Wetzel in de Belgisch-Italiaanse spits wel gevonden te hebben. Dat dacht het immer kritische publiek ook, toen hij bij zijn debuut op Het Kasteel schitterend scoorde tegen Sparta (2-5). Na die wedstrijd heeft Caracciolo zijn voetbalschoenen opgeborgen, en toverde zijn balletschoenen uit de kast. Vanaf heden schitterde de spits in het missen van enorme kansen en grossierde hij in glijpartijen.

3. Chiro N’Toko
Toenmalig hoofdtrainer John van den Brom vond dat hij wel een echte versterking in de Haagse verdediging kon gebruiken, in 2010, en dus viel zijn oog op zijn oud-pupil Chiro N’Toko. Deze boomlange Congolees, die overkwam van AGOVV Apeldoorn, zette een kroon op het sublieme scoutingswerk van van den Brom. (die wellicht dacht: ik vertrek toch naar Arnhem, dus zadel ik Den Haag op met spelers als deze) N’Toko had twee enorme kwaliteiten: zijn pass kwam altijd terecht in de voeten van de tegenstander en in een draaicirkel-competitie won hij nipt van een stacaravan.

2. Filip Lukšík
In de zomer van 2011, na het succesjaar, moesten de vertrekken van sterspelers als Bulykin en Derijck worden opgevangen. Dat dacht de technische staf te kunnen doen met Filip Lukšík, een multifunctionele Slowaak die zowel op het middenveld als in de verdediging kon spelen. Op het middenveld kwam hij niet aan spelen toe – mede door een waardeloos debuut in Litouwen, waar hij een rode kaart en een penalty veroorzaakte – en dus werd hij als linksback geposteerd. Helaas bleek voor ‘Lukniks’ een ei bakken gecompliceerder dan het dekken aan de binnenkant. De Slowaak werd al snel het mikpunt van hoon en kritiek en met de staart tussen de benen vertrok hij weer naar zijn vaderland.

1. Bogdan Milić
‘De man van zes ton’, luidde de bijnaam van de boomlange Montenegrijnse spits Bogdan Milić. “Toch wil ik liever over de grond worden aangespeeld,” zei hij opmerkelijk genoeg na zijn arriveren, in de zomer van 2008. Want koppen, datgene waarvoor hij Montenegro had verlaten, kon hij helemaal niet, ondanks zijn lengte van ruim twee meter. Hij werd het eerste seizoen nog in de luwte gehouden door coach Wetzel, maar in 2009/2010 verscheen hij ineens 28 keer op het veld bij de Hagenaars. Even was daar een hype geboren, maar snel ontpopte hij zich tot een talentloze, nutteloze, kolderiek ogende spits die zelden scoorde. Hij maakte er maar vier, en hij vertrok na dat seizoen transfervrij, ondanks zijn torenhoge transfersom en salaris dat ADO voor Milić had neergeteld. Via omzwervingen in Rusland en Tsjechië is hij nu actief in Zuid-Korea.

Tekst: Het Nest van de Ooievaar