Brother’s Column: Teleurgesteld??

Na eerdere ruime nederlagen van onze club, zat ik regelmatig met het stoom uit de oren op het toetsenbord te rammen om een venijnig stukje over de wedstrijd te schrijven. Degenen die een gefrustreerd stuk verwachten, moet ik helaas teleurstellen. Natuurlijk was ik ook een beetje in de hosanna-stemming meegegaan na de overwinning op een pover Volendam. Want hadden wij niet immers plotseling een spits, die na de logge Havenaar, Kramer, Verheydt en Veerman (weliswaar goed voor de nodige goals) ook vuile meters wilde maken en verdedigers liep af te jagen?

En de kinderhandjes van een Den Haag-supporter zijn snel gevuld, want de stemming zat er lekker in na de driepunter van vorige week. De Brabantse aanvaller Alex Schalk smeerde behalve in zijn strakke kapsel ook nog wat olie in zijn mierzoete teksten -want dat kan Alex als de beste- en we zouden volgens hem weleens te maken kunnen krijgen met een heel bijzonder elftal.

In dat opzicht moeten we misschien wel blij zijn dat we tegen een ruime nederlaag zijn aangelopen. Want stel nou dat Ideho het op zijn heupen kreeg op de vooravond van het sluiten van de transfermarkt. Dan zou onze publiekslieveling volgende week wel eens in het blauw-witte shirt van Zwolle kunnen lopen.

En stel dat we makkelijk van Excelsior zouden hebben gewonnen. Dan waren onze trainer en Alex Schalk er helemaal in gaan geloven dat we naar een wonderploeg zitten te kijken. Nu staan we weer met beide beentjes op de grond. En weet Joris Mathijsen dat hij zijn belofte over versterkingen moet gaan waarmaken, want met deze selectie zal zelfs de beste slotenmaker een hoop arbeid moeten verrichten om de deur richting de Eredivisie te openen.

Om te beginnen zal het prettig zijn als de aanvallen van de tegenstander niet meer ingeleid worden door de keeper of de verdedigers. De namen kunnen bij deze wedstrijd zelf ingevuld worden, maar Excelsior maakte dankbaar gebruik van de onnodig aangeboden presentjes. En dat was jammer omdat we in het begin van de tweede helft enkele malen op de deur van het Excelsior-goal klopten. Onze Lee is nog geen Bonis-spits. Eerder las ik dat hij een kanonskogels afvuurt. Als de materiaalman nog effe kruit in zijn voetbalschoenen kan stoppen, dan kan er misschien een vonk ontstaan. Maar het enthousiasme is er in elk geval.

Ook beide backs zijn enthousiast en misschien is het ook dat hun energie aangewakkerd wordt door een deel van het publiek. Wat dat laatste betreft heb ik diep in mijn geheugen moeten spitten en dan kwam ik uit in de jaren tachtig. In de uitwedstrijden tegen PSV liepen we ook tegen dikke nederlagen aan, maar bleven de supporters zingen en achter de club en het team staan. En dat zag en hoorde ik nu weer. Een groot compliment voor de supporters!

Waar ik mij eerst afvroeg wat een trommel in godsnaam bij Den Haag te zoeken heeft, zal ik nou schoorvoetend toegeven dat er nu massaal gezongen wordt in plaats van gekanker. En dat zelfs bij een achterstand. Nou zijn Hagenezen moeilijk in de maat te houden, misschien ook wel vocaal. En helpt de trommel er wellicht bij om niet alles te zingen als een plaat die te snel wordt afgedraaid. (De jongste generatie moet maar even aan hun ouders vragen waar dit laatste in godsnaam over gaat)

Tevens hebben wij een verzorger met unieke gaven. Tegen de tijd dat de verzorger eindelijk bij de geblesseerde speler gearriveerd is, staat de speler alweer op de benen om de wedstrijd te hervatten. De man heelt blijkbaar op afstand. Waar vind men zo’n verzorger nog?

Dus kort samengevat: met het nodige sleutelwerk, een wonderverzorger, de juiste versterkingen en geen cadeautjes meer weggeven, kan dit team misschien wel gekke dingen gaan doen. Gesteund door een fanatieke aanhang.

Waar ik vroeger een zuur tekstje zou schrijven, schrijf ik nu een positieve tekst, terwijl ik zeker geen fan of familie van de trainer ben.

BROTHER