Brother’s Column: Proberen te speculeren….

Zo’n twee maanden geleden konden we al een streep onder een teleurstellend seizoen zetten. Iedereen was blij dat het erop zat, want al ver voor het einde was het al bekend dat onze ploeg te weinig kwaliteit had om mee te mogen doen in de strijd om promotie naar het hoogste niveau.

Maar als het balletje weer dreigt te gaan rollen, begint mijn geel groene hart weer een beetje harder te kloppen. En waar ik de laatste wedstrijden van het afgelopen seizoen een beetje met tegenzin richting het stadion reed, had ik zowaar zin om weer naar Laakkwartier te rijden.

Mocht er ooit door een storm het huidige stadion wegwaaien, dan zal ik de gemeente aanschrijven met de vraag om het complex aan de Jan van Beersstraat aan te passen zodat wij daar onze thuiswedstrijden kunnen spelen. Gezellig, lekker volks, volle staantribunes, ballen gehakt uit het vet, onvermoeibare bierpompen, een entreekaartje voor twee knaken, vuurwerk, kortom ik waande mij weer in de jaren tachtig en daar is in mijn optiek niks mis mee…

Was het vroeger een uitzondering om een speler niet te herkennen, afgelopen dinsdag moest je van goede huize komen om er wel één te herkennen. Dit was ook het veld waar Bulykin zijn eerste opwachting maakte in een Haags shirt. Niemand kende hem, maar maanden later werd er door supporters geld ingezameld voor een ludieke actie.

Een vliegtuigje cirkelde boven het trainingsveld en sleepte de tekst mee BULYKIN MOET BLIJVEN! Misschien had de tekst in het Russisch gemoeten, want na één seizoen was de scorende spits helaas alweer vertrokken…

Laten we hopen dat wij ook met de pet moeten rondgaan voor een soortgelijke actie voor -noem een zijstraat Elijah Velland-, al is deze hoop meer gebaseerd op een sterk stukje dagdromen.

Vorig jaar waren de verwachtingen hooggespannen en kon dit totaal niet waargemaakt worden. Misschien moeten we het aankomende seizoen de lat nog heel laag leggen en gewoon blij zijn met elke punt dat gehaald wordt. Want we hebben in drie jaar tijd natuurlijk al van alles meegemaakt. Hitchcock zou zelfs in zijn heftigste LSD-trips niet kunnen bedenken wat de supporter voor zijn kiezen heeft gekregen in die periode:

De Engelse enclave die de club niet kon behoeden voor degradatie ofwel een officieuze degradatie want we kregen dankzij Corona een herkansing. Een oud-clubicoon die ons zou gaan redden. Die tientallen spelers binnenbracht waarvan niemand 2,5 jaar later de namen nog weet. Een trainer die in de rust een schoolbord in tweeën sloeg en na enkele wedstrijden weer verdwenen was. Degradatie. Van wel en geen, toch niet en toch wel een club overname. Licentie in gevaar. Puntenaftrek.

Supporters die met de pet rondgingen zodat voor de spelers achterstallige premies betaald konden worden. Periodekampioenschap. Een teammanager -die niet zou misstaan bij menig Haagse nachtclub uit de jaren tachtig- die om onbekende redenen moest vertrekken. De hoofdtrainer moest ook vertrekken ondanks een behaalde prijs. Een prachtig eerbetoon aan supporter Dani Ebben. Een afgewaaid gedeelte van het tribunedak. Een play-off wedstrijd waarvan de vergrijzing van de Haagse bevolking in twee uur was verdubbeld. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Daarom heeft de club baat bij een stukje rust en stabiliteit in de organisatie. Van bekwame mensen die voor langere tijd op de juiste plek zitten. En zichzelf niet belangrijker vinden dan de club en begrijpen dat er duizenden supporters zijn die weer verlangen naar spannende wedstrijden op het hoogste niveau. Maar voor nu al heel blij zijn met een plek voor de play-offs.

We gaan kijken of de directie geschikt is voor deze pittige klus bij een club waar altijd wel iets gebeurd. We gaan kijken of de eigenaar zijn uitgesproken visie waar gaat maken. We gaan kijken vanaf onze vaste plek op de tribune. We gaan kijken of er aan het einde van het seizoen weer een vliegtuig met een banner boven het trainingsveld vliegt met daarop: ………… MOET BLIJVEN!

Voor iedereen; succes!

BROTHER