Haagse Toko on Tour bij de meest swingende linksback ‘evah’, PABLO PLAK!

Aangezien Den Haag veel moois te bieden heeft, maar ook heel veel lekkers, gaan wij in deze rubriek op bezoek bij oud-spelers of mensen die iets bijzonders met de club hebben (gehad) en trakteren wij op een heerlijke Indische hap, aangezien Den Haag de ‘Indische hoofdstad van Nederland’ is en er gelukkig van oudsher vele toko’s gevestigd zijn!

Wie altijd gedacht heeft dat alleen keepers aparte vogels zijn, komt bedrogen uit. We kunnen ons misschien de verhalen herinneren van linksback Mitchell Piqué, die tussen de trainingspartijtjes door een buikschuiver over de tafeltennistafel maakte, maar als ik een intro schrijf over deze oud-speler, dan zal er weinig twijfel over bestaan wie de kleurrijkste linksback was van de afgelopen veertig jaar.

Met veel plezier zijn we met de heerlijke Indische hapjes op bezoek bij de in Suriname geboren goedlachse oud-speler, met Haagse tongval, die ooit na een wedstrijd door 3 man politie uit de kleedkamer werd meegenomen, met een salto de bal uit zijn eigen kruising haalde, stond te breakdancen tijdens trainingskampen en deel uitmaakte van het legendarische team, dat in seizoen 1985/1986 ongeslagen kampioen werd: Pablo Plak!

STOOP KOCHT HET BOELTJE AF VOOR 75 GULDEN
We worden hartelijk ontvangen op een wooncomplex in Leiden, waar hij in zijn functie als complexbeheerder, vanuit zijn kantoor ervoor zorgt dat alles voor de bewoners goed verloopt. We gaan er even goed voor zitten en wilde meteen het ‘aansteker-incident’ uit zijn mond horen. Het verhaal was altijd blijven hangen en ik was er ook getuige van. Alleen stond ik op het uitvak in stadion De Koel, te ver om goed te zien wat er nou écht gebeurde in de wedstrijd tegen FC VVV.

‘De dag voor de wedstrijd had ik de CPC gelopen, een halve marathon, en de trainer -Pim van der Meent- had dat gehoord en mij op de bank laten beginnen. Na wat ‘subtiele’ hints gegeven te hebben mocht ik eindelijk invallen. We kregen een vrije trap en ik sta met mijn rug richting de tribune en voelde iets tegen m’n rug. Kijk achterom, ligt daar een aansteker. Ik denk, krijg de… en smijt die aansteker blindelings terug. Toen zou die, volgens zeggen, een jongetje geraakt hebben. Komt er na de wedstrijd 3 man politie de kleedkamer in, of ik effe wilde meekomen. Toen ben ik met Stoop, de (legendarische) oud-voorzitter naar het politiebureau gegaan en daar kocht hij het boeltje af met 75 gulden en mochten we weer gaan, met natuurlijk wel een excuusje dat het niet de bedoeling was om het jochie te raken.’

‘Was ook een wereldvent, die Stoop! Zaten we na de wedstrijd in het spelershome en ik zit met Fransje Danen, komt Stoop er bij staan en die vraagt aan Danen: “wat wil je verdienen?” Frans zei, daar praten we nog wel over, maar Stoop pakte een bierviltje en begint op de achterkant te schrijven; “Hier! Dit kan je verdienen!” Natuurlijk hele andere tijden, vergeleken met nu. Nu hoppen spelers van club naar club, met in hun kielzog hun zaakwaarnemer.

‘Eigenlijk was ik met 25 jaar al vrij oud, toen ik van de amateurs weggeplukt werd. Ik vond het al prachtig om voor F.C. Den Haag te gaan spelen. Vroeger verdienden de meeste spelers zo goed als niks en speelde je grotendeels voor de eer.’

ZE MOESTEN MIJ ECHT VAN DE DANSVLOER TREKKEN
Ongeslagen kampioenschap meegemaakt, bekerfinale gespeeld, Europees voetbal en degradatie. Toen kwam Adriaanse en die maakte andere keuzes dan de vorige trainers Rob Baan en Pim van der Meent en zodoende bleef Plak op 88 wedstrijden voor de F.C. steken en hij vervolgde zijn carrière bij de amateurs, waar hij na 2 seizoenen stopte. Hij was bij Voorburg speler/trainer, maar baalde ervan dat hij doordeweeks moest lopen sleutelen om s zondags 11 man in het veld te krijgen. De ene speler lag op het strand, de ander stond op de camping.

‘Ik was ook een levensgenieter, maar op zondag stond ik er wel! Vanaf donderdagavond de binnenstad in, maar ik dronk nooit, hooguit één biertje voor de dorst omdat ik de hele tijd op de dansvloer stond. Daar moest ik echt van afgetrokken worden..’

‘Op die manier gedijde ik ook het beste. Rob Baan was een goeie vent en een menselijke trainer, die voelde dat goed aan en die liet ons ook vrij daar in. Karel Bouwens had na een avondje stappen ook wel eens een wonderpilletje nodig van dr Beeftink, onze clubarts, maar dat was gewoon een placebo. Het had zijn uitwerking wel, want daarna ging hij weer als de brandweer, haha!’

VOETBALHUMOR JAREN 80
‘Met Ron de Vos van Steenwijk samen kwamen we als laatste uit de kleedkamer. Toen had je nog potten met ledervet bij de deur. Ik pakte de dikke kwast uit de pot, we keken elkaar aan en we zien de oude Opel Ascona van trainer van der Meent staan. Toen hebben we de voorruit van die auto helemaal volgesmeerd met ledervet. Hij probeerde op de bluf nog erachter te komen wie het gedaan had, maar dat is hem niet gelukt. Hij heeft nog een aardige kluif gehad om het eraf te krijgen! Haha!’

‘Als elftal hebben we toendertijd de vruchten van geplukt dat je de supporters had, die altijd voor 200% achter ons stonden! Toen we in Eindhoven kampioen werden, stonden ze op de snelweg ineens vóór ons. Met auto’s en bussen. Stoppen! Een grote chaos, verkeer stond stil, één groot feest op de weg.. Ach, ach ach! Prachtige tijd!

We hadden een goed elftal, individueel, maar we hadden ook wat voor elkaar over. Dat maakte het een sterk geheel. Ik kon ook goed met Fons Groenendijk overweg, die voor me stond. Als ik diep ging, nam hij mijn plek over.

Het was een mooie tijd. Tegenwoordig ligt alles onder een vergrootglas. Als ik een tegenstander trof die een kleurtje had, zei ik: “Rustig an hè, bruine klerelijer!” En dan zag je hem kijken zo van; ‘Hé, maar hij is zelf ook bruin!’ Maar puur om die gozer uit zijn spel te halen. Zo simpel was dat. Meestal werkte dat wel en als dat niet werkte, dan ging hij twee meter de lucht in!’

Ik was dan wel linksback, normaal gesproken moest je ballen afpakken en afgeven, maar ik was meer voetballer en een beetje balverliefd. Dan moest ik van Martin Jol die bal meteen spelen, maar daar had ik een beetje maling aan. Ik ging nog wel eens een rondje maken in mijn eigen strafschopgebied. Iedereen kreeg dan een hartverzakking en ik maar draaien met die bal. Heb ook nog eens een keer, na een snelle vrije trap van de tegenstander, met een salto de bal uit de kruising gehaald!’

VAN HET SCHIP WILDE ZIJN SHIRT NIET RUILEN
Op zijn kantoor, waar we met Pablo praten, hangt het prachtige en ingelijste F.C. Den Haag -shirt van 1986/1987. In de ruimte ernaast had een ingelijst shirt van John van het Schip. In de bekerfinale van 1987 werd de Oranje-international van het Schip in de rust gewisseld, door toedoen van het sterke spel van Pablo Plak. Na afloop van de finale werden er volop shirts geruild, alleen van het

Schip wilde pas na aandringen van zijn teamgenoten zijn tricot afstaan aan onze sympathieke verdediger.

De herinneringen zijn er, ook in schrift gedrukt. Pablo heeft tijdens zijn periode bij de FC alles verzameld en bewaard. Krantenknipsels en foto’s van trainingskampen in Oost-Duitsland, checkpoint Charlie. Pablo is ontsnapt aan de vliegramp in Suriname. Eigenlijk zou hij meegaan met het kleurrijk elftal in 1989. Maar omdat hij geen toestemming kreeg van zijn werkgever, was hij bij de fatale vlucht niet aanwezig. Het lot was hem gunstig gezind.

Toen het nog mogelijk was, ging Plak nog af en toe wedstrijden van ADO Den Haag bezoeken. Hij vindt het jammer dat de kaartregeling voor de oud-spelers wat stroef verloopt en juicht het initiatief van het uitnodigen van oud-spelers in de Legends Lounge dan ook toe. Daarvoor moest hij moeite doen -bij de club- om iemand mee te kunnen nemen naar een wedstrijd, aangezien hij maar één kaart van ADO kreeg. En dan zaten zijn oud-teamgenoten verspreid over de tribune, terwijl het toch mogelijk moet zijn (bij niet al te druk bezochte wedstrijden) om deze enigszins bij elkaar te laten zitten. Daarmee misten de oud-spelers toch een beetje respect vanuit de club, waar andere clubs daar beter mee omgaan. Veel van deze oud-spelers waren geliefd bij de supporters, die menig keel schor hebben gezongen voor hen. Zij maken deel uit van de historie van onze Haagse trots, waarvan de glans weer wat opgepoetst dient te worden.

Waar we eigenlijk van tevoren een paar onderwerpen hadden genoteerd, die we de revue wilden laten passeren, vloog de tijd voorbij. En het was heerlijk om met een speler van mijn persoonlijke ‘dream-team’ herinneringen, verhalen en anekdotes op te halen. Om de sfeer gezellig te houden, hebben we het bewust niet teveel over het afgelopen seizoen en jaar gehad. Mooie tijden moet je koesteren. En hopelijk krijgen we volgend seizoen weer een periode met soortgelijke anekdotes…

Pablo was sterk in de counter, want wij kwamen met heerlijke Indische risolles en hij trakteerde op oer-Hollands gebak. Na een gezellige middag bij onze meest swingende linksback evâh, was ik in ieder geval blij dat ik mijn auto kon starten zonder ledervet op mijn voorruit!

BROTHER