Rene’s Column: Dromen over Europa en het afscheid van ‘Don Ranko’

Europees voetbal! Een droom is uitgekomen maar vervolgens is het dromen ook begonnen. Ik zie mezelf al staan, samen met mijn maten, ergens in een ‘tent’ in Orebro. De kleur van het tapijt is, gek genoeg, hetzelfde als van het licht: rood. Er hangt een lucht die zich het best laat omschrijven als een mengelmoes van liters bier en evenzoveel vrouwenparfum.  Dit laatste veroorzaakt door tientallen Zweedse vrouwen met een cupmaat die begint met een D en eindigt met een D. Uit de speakers komt het nummer: ‘Groen Geel Hart’ van John Medley want we nemen natuurlijk wel onze eigen muziek mee op vakantie. Op het moment dat het: “he he he” is te horen doen de Zweedse vrouwen hun t-shirts omhoog en omlaag. Dit alles keurig op de maat van de muziek. Wat een timing hebben die Zweedse mokkels!  Ik denk bij mezelf:’ als onze ouwe spits Milic dezelfde timing had gehad als die wijven, dan was hij vorig seizoen topscorer van Europa geweest.’ De polonaise wordt ingezet en onze avond kan niet meer kapot als blijkt dat men in Zweden elkaar, tijdens de polonaise, bij de borsten pakt in plaats van bij de schouders. Tijdens ons eerste Europacup avontuur hebben we gelijk al onze handen vol!

Maar goed voor hetzelfde geld koppelt het lot ons aan Maccabi Tel Aviv. Dan zitten we opzeker in de volgende ronde want, Joodse ploegen, daar hebben wij weinig moeite mee. Die Joden gaan er in als koek. Kijk maar naar de wedstrijden tegen Ajax, afgelopen seizoen, die wonnen we ook met twee vingers in de neus. Een ontmoeting met Fulham lijkt mij helemaal fantastisch. Duizenden Hagenezen die London op zijn kop zetten. Trafalgar Square is volledig groengeel gekleurd en uit volle borst wordt: ‘Oh Oh Den Haag’ gezongen. ‘Oh Oh Den Haag’ op Trafalgar Square, gezongen door een paar duizend Hagenezen, daar kan toch geen natte droom tegenop!

We gaan Europa in en dat werd uiteraard op grootse wijze gevierd. Het was feest op het Haagse Heldenplein. Een locatie met een naam die meer toepasselijk is,  is onvindbaar want we kunnen gerust stellen dat, door de plaatsing voor Europees voetbal, een nieuwe generatie Haagse helden is geboren. Toch heb ik gemengde gevoelens bij dit feestje. Waarom? Een van de grootste Haagse helden, van de afgelopen jaren, schitterde door afwezigheid. Zijn naam: Aleksander Rankovic.

19 januari 2007. Nog nooit heb ik een scheidsrechter zo bang uit zijn ogen zien kijken als scheidsrechter Kevin Blom, op die dag, in het Zuiderpark. Blom keek uit zijn ogen alsof hij omringd was door 15 Pitbull Terriers, die al drie maanden niks te vreten hebben gehad, maar niets is minder waar. Het was Rankovic die Blom, na het toekennen van een strafschop aan AZ, toefluisterde: “When I see you in the city I kill you.”  Hij zei dit op een manier die niet zou misstaan in de maffiaklassieker: ‘The Godfather.’ Blom was zwaar onder de indruk en getuige de blik in zijn ogen, liep het angstzweet met liters door zijn bilnaad. Het leverde ‘Ranko’, die vanaf dat moment door het leven gaat als: ‘Don Ranko’, een schorsing van vijf wedstrijden op en een heldenstatus op ‘Midden Noord.’ Regelmatig klonk het vanaf de ‘Midden Noord’ tribune: “when I see you in the city I kill you”, als een of andere oetlul, van een scheidsrechter, de zoveelste dubieuze beslissing in ons nadeel nam. En scheidsrechter Blom, die had nog weken slapeloze nachten.

18 mei 2008. Als ‘Ranko’ je groengele hart nog niet had gestolen, dan deed hij dat op 18 mei 2008. Den Haag speelt thuis, in de play-offs,  tegen RKC. De winnaar promoveert naar de Eredivisie.  De uitwedstrijd, in Waalwijk, was ‘Ranko’ afwezig omdat zijn vader plotseling is overleden. ‘Ranko’ is kapot van verdriet maar reist toch naar Den Haag omdat hij zijn club, in een van de belangrijkste wedstrijden uit de clubgeschiedenis, niet in de steek wil laten. Hij wil perse spelen. Voor de club, voor de supporters en voor zijn vader, zijn grootste fan, die hem altijd heeft gestimuleerd om te voetballen.  Ik zal het moment nooit vergeten dat ‘Ranko’ de spelerstunnel uitkwam. Een staande ovatie viel hem ten deel. ‘Midden Noord’ klapte de handen kapot voor ‘Ranko’. Nog nooit klonk het: Ranko, Ranko, Ranko, Rankovic zo hard, op een tribune, in een Nederlands stadion. Nog nooit had ik zoveel kippenvel tijdens een voetbalwedstrijd. Den Haag promoveerde mede dankzij een fabelachtige Rankovic.

2 augustus 2009. De eerste competitiewedstrijd van het seizoen, Den Haag tegen NAC, is amper een minuut onderweg of ‘Ranko’ schreeuwt het uit van de pijn. Hij blijkt de voorste kruisband, van zijn rechterknie, te hebben afgescheurd. Na vier maanden revalideren maakt ‘Ranko’, op 30 november 2009, alweer zijn rentree. Hij speelt met jong ADO tegen jong Willem 2. Een rentree die slechts elf minuten zou duren want ‘Ranko’ scheurt wederom zijn kruisband af. 3 april 2011. Den Haag speelt uit tegen FC Utrecht en Rankovic valt in de 93ste minuut in. Hij was door veel mensen al afgeschreven maar hij heeft gevochten, als een leeuw, om fit te worden en wil, na ruim anderhalf jaar blessureleed, niets liever dan zich weer terugknokken in de basis-elf van de club waar hij zoveel van houdt. Hij komt echter niet verder dan drie invalbeurten, van bij elkaar nog geen 15 minuten speeltijd. Dat doet hem ontzettend veel pijn.

Voor de eerst play-off wedstrijd, tegen Roda thuis, neemt Haagse Sjonnie zelfs het besluit om ‘Don Ranko’ uit de selectie te zetten. Volgens Sjonnie heeft ‘Ranko’ namelijk een negatieve houding in de groep. Ik kan het niet geloven. De speler die de ploeg altijd op sleeptouw nam, die knokte voor iedere bal alsof zijn leven er van afhing, die nooit opgaf, die andere spelers coachte, die zich niet uit het veld liet slaan door zware blessures. De speler die er zelfs stond vlak na het overlijden van zijn vader omdat hij de club, en de supporters, niet in de steek wilde laten. ‘Don Ranko’ een voorbeeldprof en jarenlang de leider van ADO Den Haag binnen en buiten het veld.

Zondag 29 mei. Het is groot feest in Den Haag want Europees voetbal is een feit. Heel de selectie staat op het podium te springen en te zingen. Nou ja, bijna heel de selectie. Een man ontbreekt: Aleksander Rankovic. Het lijkt of niemand nog aan hem denkt. Niemand zingt voor hem. ‘Godverdomme’ denk ik bij mezelf waarom zingen we niet voor hem? Nog een keer: ‘Ranko, Ranko, Ranko , Rankovic’ uit 12.000 kelen op het Haagse heldenplein. Zo hard dat hij het in zijn appartement, in de Haagse binnenstad, kan horen.

Aleksander Rankovic lijkt, na zes seizoenen, bij ADO Den Haag door de artiestenuitgang te vertrekken. Als een dief in de nacht. Een afscheid dat ‘Don Ranko’ onwaardig is want als er een, een afscheid op een podium verdient dan is hij het.