Rene’s Column: Een avond vol Haagse hoogtepunten!

Ongelooflijk wat een droomscenario! De eerste wedstrijd, na de winterstop, Heerenveen volledig van de mat spelen.  Ron Jans kon het niet geloven. Hij stond erbij te kijken alsof hij zojuist Geert Wilders, getooid in een boerka, op een kameel voorbij had zien rijden.  Het ongeloof in de ogen van Jans maakte al snel plaats voor een woedende blik .  Prachtig om te zien die vuurspuwende ogen van een ‘vijandige’ trainer wiens ploeg zojuist is getrakteerd op een flink pak billenkoek.

Het was genieten geblazen. Het publiek werd getrakteerd op een Haagse voetbalshow met zeer veel mooie momenten. Danny Buijs, die een geweldig optreden bekroonde met een schitterende goal. Vicento, die met zijn assist op Buijs, en zijn fantastische doelpunt, een belangrijk aandeel had in de zege. De ‘wereldpass’ van Kevin Visser, waarna Lex Immers koelbloedig de derde Haagse goal tegen de touwen schoot.  Zo kan ik nog wel even doorgaan.  Vrijdagavond 21 januari 2011 was de avond waarop wij, Den Haag supporters,  getuigen waren van een aaneenschakeling van Haagse hoogtepunten die ons in extase brachten. Eigenlijk was de gehele wedstrijd een groot Haags hoogtepunt. We kunnen gerust spreken van een ‘Adorgasme’!

Dit alles onder toeziend oog van de gebroeders Jol, die de wedstrijd vanuit een skybox gadesloegen.  Het is in Haagse kringen geen geheim dat Martin, zijn goede kennis, Mark vd Kallen regelmatig wat zaken influistert inzake het technisch beleid. Jol zijn Amsterdamse avontuur was gelukkig geen groot succes maar je kunt moeilijk beweren dat de man geen kijk op voetbal heeft. Zijn prestaties met RKC waren indrukwekkend en ook bij Spurs en HSV was hij behoorlijk succesvol. Jol is iemand met ongelooflijk veel voetbal knowhow en internationale ervaring. Van Jol als klankbord wordt je nooit slechter.

Daarnaast schijnt Martin te overwegen om te participeren in het ADO-spelersfonds. Door dit spelersfonds is  de club in staat enkele ‘goede’ aankopen te doen. Wederom een bewijs dat de Scheveninger zich nog steeds als een vis in het water voelt bij onze FC.  Martin was even behoorlijk de weg kwijt maar heeft ingezien dat er uiteindelijk niets boven Den Haag gaat. Of zoals ze bij de familie Jol zeggen: ‘zoals het ‘Cockje’ thuis tikt, tikt het nergens.’ Het schijnt trouwens zo te zijn dat Jol, ook tijdens zijn Amsterdamse avontuur, gewoon door is gegaan met het dragen van groen- gele onderbroeken.

Iemand die vast en zeker ook het liefst groen- gele onderbroeken draagt is de Haagse ‘held’ Lex Immers. Lex Immers werd  door Eredivisielive gekozen tot ‘man of the match’ en werd hiervoor beloond met een fles Champagne. De zender had gerust nog een fles of tien aan kunnen rukken want er waren nog  tien andere Den Haag spelers die voor deze titel in aanmerking kwamen.  Het grootste deel van de selectie speelde een zeer goede wedstrijd.  In de aanval was het ontbreken van sterspelers Bulykin en Kubik niet merkbaar en ook de verdediging stond, ondanks het ontbreken van Kum, als een huis.

Aan de enige tegengoal ging een verdedigingsfout van ‘Rado’ vooraf, die te nonchalant uitverdedigde in de eigen zestien. ‘Rado’ is ongelooflijk belangrijk voor het team en ik ben dan ook ontzettend blij dat hij is gebleven. Er was belangstelling maar een vertrek, in de winterstop, was voor ‘Rado’ financieel niet interessant. Waarom niet? Het gerucht gaat dat hij dan iedere euro salaris die hij ,tijdens de eerste seizoenshelft, heeft gekregen aan de club had  moeten terugbetalen.  Als dat waar is, dan is dat natuurlijk reteslim bedacht door Mark vd Kallen. Een vertrek is dan, financieel gezien voor de speler, alleen maar interessant als je ergens anders het dubbele gaat verdienen en mocht het toch tot een vertrek komen dan heb je als club ‘gratis’ geprofiteerd van de diensten van een fantastische speler. Of het nou in het zakenleven is of, na de wedstrijd, op de dansvloer laat Mark vd Kallen maar schuiven.

Voor mij stond vrijdagavond vooral in teken van Den Haag-Heerenveen maar voor veel mensen was vrijdagavond vooral de avond van Ben Saunders. Ben won toen namelijk ‘The voice of Holland’. Als ik aan Ben Saunders denk dan moet ik gelijk denken aan ADO supporter ‘rooie Henk’.  Waarom? Beide heren showen m aar al te graag hun tattoos op TV. Daarnaast bezorgen ze mij allebei kippenvel.  ‘Rooie Henk’ leest voor zoals Ben Saunders zingt, adembenemend. Het voorlezen van ‘ rooie Henk’ klinkt als muziek in mijn oren, vol passie neemt hij je mee op zijn reis door het verhaal!

Zijn optreden in het programma ‘voetbalfans’ heeft de populariteit van ‘rooie Henk’ duidelijk goed gedaan. Sterker nog hij is de enige die ik ken die, na slechts een televisieoptreden, een heel stadion zover heeft gekregen dat  ze voor hem gaan zingen. Dit moet tenenkrommend zijn voor bijvoorbeeld iemand als Matthijs van Nieuwkerk, die dagelijks op TV is als presentator van ‘De wereld draait door’.  Ik heb nog nooit iemand voor Matthijs horen zingen, laat staan een heel stadion!  Dus ‘Rooie Henk’  is een natuurtalent die, met slechts één TV-optreden, meer bij de mensen losmaakt als de ‘grootheden’ van de Nederlands TV tijdens hun gehele carrière. Dan ben je bijzonder!

Uit volle borst werd, door heel het stadion, gezongen:  ‘rooie laat je tattoo zien, ‘rooie’ laat je tattoo zien’. ‘ Rooie Henk’ gaf zijn fans nul op request en hield zijn kleren aan. Dit tot grote teleurstelling van al zijn fans, die niets liever hadden gewild dan een glimp van zijn tattoo opvangen. Het was de enige smet op een fantastische voetbalavond.

Naast Ben Saunders deed ook een andere kale,  getatoeëerde,  zanger van zich spreken namelijk John Medley. De Haagse volkszanger kwam naar het stadion om zijn nieuwe single ‘Groen Geel Hart’ te promoten.  Hoe vaker je hem hoort, hoe beter die wordt! En als je voor het luisteren ook nog een paar borrels drinkt dan helpt dat zeker mee.

Uiteraard wil ik niets af doen aan de zangkwaliteiten van Ben Saunders  en/of John Medley maar er was één zanger die afgelopen vrijdag nog meer indruk maakte.  Zoals altijd kwamen de spelers na afloop de supporters bedanken.  Vanaf de tribune klonk massaal: ‘we love you Den Haag’, op de wijs van ‘Oh pretty baby’ van Lauryn Hill. Enkele spelers zongen vrolijk mee maar er was er een die zo vol overgave zong, dat ik hem vanaf mijn tribuneplaats kon horen. Het gezang kwam uit zijn tenen en hij had een ongekend brede grijns op zijn smoel. Zijn naam: Wesley Verhoek.  De blijdschap op het gezicht van Wesley en zijn enthousiasme tijdens het zingen, ongelooflijk wat was dat mooi! Spelers die één worden met supporters door een wederzijds gevoel van clubliefde. Kippenvel!